Onverwerkte rouw
- Uit de praktijk: Maureen
- Uit de praktijk: Marleen B.
- Uit de praktijk: Doortje
- Uit de praktijk: Leonie
- Uit de praktijk: Henk
- Uit de praktijk: Monique
- Uit de praktijk: Astrid
Volgens Wilma
Rouw heeft altijd met verlies te maken. Het verlies van een dierbare. We denken dan als eerste aan overlijden. Dit kan een gevolg zijn van ziekte, suïcide (zelfdoding) een ongeluk of anderszins. Hoe wij hierop reageren, heeft met meerdere zaken te maken, echter: het is van het grootste belang, dat deze rouw een goede plek krijgt om weer goed verder te kunnen met ons leven. Ook de invloed hierop van uw omgeving is van wezenlijk belang. Hoe vaak hoor je bijvoorbeeld niet: Jouw kind/partner is al een jaar dood, je zult er nu wel overheen zijn. Of, vaak in het geval van suïcide; mensen zie je niet meer, omdat ze emotioneel niet met zo'n situatie om kunnen gaan. Terwijl je begrip en medeleven zo hard nodig hebt. Of je krijgt een gehandicapt of dood geboren kindje; waar blijft het bezoek, wat wel gekomen zou zijn, als er niets aan de hand zou zijn geweest. Wie bekommert zich om de partner van de langdurig zieke patiënt. Gelukkig zijn er zeker ook mensen, die wel een liefdevolle ondersteuning in hun omgeving kunnen vinden. Echter, is deze ondersteuning niet aanwezig, dan is liefdevolle en professionele hulp van groot belang.
Naast deze vormen van rouw kunnen wij ook dierbaren "aan het leven" verliezen. Bijvoorbeeld een scheiding betekent vaak enorme rouw, bij tenminste één, maar ook vaak bij beide partijen. Er wordt dan vaak geoordeeld: dat wilde je toch zelf, of, daar hebben ze het zelf naar gemaakt. Deze rouw wordt dan als "eigen schuld, dikke bult" betiteld. Naast de pijn, van een onbedoelde mislukking, komt deze teleurstelling van de buitenwereld er nog eens bovenop. Bij scheiding is het zelfs zo: je bent de toekomst samen kwijt, net als bij overlijden, maar ook het verleden, want klopte het dan allemaal wel in de jaren, dat je dacht gelukkig te zijn!? Hulp bij de verwerking hiervan kan van essentieel belang zijn.
Rouw, als je jouw kind niet meer ziet, vaak voor ouders om onverklaarbare redenen. Wat is er mis gegaan? Hoe geef ik dit een plek, wat kan ik nog doen?
Rouw als jouw ouders geen contact meer met jou willen, omdat bijvoorbeeld: Je hen hebt verteld, dat je homo/lesbienne bent. Je er een andere leefstijl op na wilt houden, waar zij niet van gediend zijn. Je een partner hebt gekozen, die niet hun goedkeuring kan wegdragen. Omdat 1 van de ouders er een nieuwe partner op na houdt en er voor jou geen ruimte meer is. De wanhoop van dit verlies dient begrepen en omarmt te worden.
En dan.....kinderen die in hun jeugd vader en/of moeder, broertje of zusje verliezen aan de dood, of door scheiding kunnen daar op dat moment ogenschijnlijk "weinig" last van hebben, echter tientallen jaren later kan dit alsnog voor grote problemen zorgen, omdat ze niet voldoende hebben kunnen rouwen. Enerzijds zijn ze, afhankelijk van de leeftijd, niet in staat om het te bevatten en anderzijds "zorgt" een kind voor de ouder, die verdrietig achterblijft, waardoor er geen ruimte is voor het eigen verdriet. Ik merk vaak, helaas tegenwoordig steeds vaker, dat veel ouders, die gaan scheiden, dit probleem zeer lichtvaardig oppakken. "Ach, ik merk weinig aan de kinderen, ze hebben er niet zo'n last van." "Kinderen zijn zo flexibel, het zal wel goed komen" Ouders, onderschat dit niet !!!! Juist omdat het onverwerkte verdriet zich pas jaren later openbaart, is het van belang, dat de therapeut dit opmerkt.
